ဘ၀ရဲ့ဇာတ္ဆရာ အခ်စ္ရဲ့မာယာ

             တိုးတက္ေနေခတ္ၾကီးထဲမွာ ေမြးဖြားခဲ့ရေပမဲ့ တိုးတက္မႈ႔မရွိတာက ကြ်န္ေတာ္ပါ ပညာဆိုတာလဲ မိဘကအဆင္မေျပေတာ့
၁၀တန္းေတာင္မေျဖခဲ့ရပဲ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရလို႔ ပညာဆိုတာလဲကြ်န္ေတာ့္မွာမရွိပါ။

ဘာတစ္ခုမွ ျပည့္စံုမႈ႔မရွိတဲ့
အေနအထားနဲ႔ အလုပ္ဆိုတာလဲ ကြ်န္ေတာ့္မွာမရွိပါ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေလးကိုင္ျပီး အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႔တန္းစီေနသူမ်ားေတာင္
ရုံးကူ ျပာတာေတာင္ အကုန္မရတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္လိုလူတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္မရွိတာ မဆန္းပါဘူး။ေနာက္ဆံုး
လက္သမား ပန္းရန္အလုပ္ေတာင္ကြ်န္ေတာ္အတြက္မရွိတာ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရွာတာ ညံ့လို႔လား အလုပ္ကပဲရွားပါးလို႔လားမသိပါဘူးဗ်ာ။
ေတြ႔သမွ်လူကို အလုပ္ေလးမရွိဘူးလား အလုပ္ရွိရင္ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာပါေနာ္လို႔ ေျပာရ ေမးရတာလဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ မူပိုင္သီခ်င္းလို
ျဖစ္ေနပါျပီဗ်ာ။ရွိစုမဲ့စုေလး လမ္းစရိတ္လုပ္အလုပ္ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရတာလဲ အလုပ္မရတဲ့အျပင္ လမ္းစရိတ္ပဲဆံုးတာ လနဲ႔ခ်ီေနပါျပီ။
အလုပ္မရတဲ့အဆံုး တပ္ျပန္ေခါက္ျပီး အေမ့အိမ္ကိုျပန္လာလို႔ အိမ္ကို ၀င္၀င္ခ်င္းပဲ

       "ကိုၾကီး ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မုန္႔မပါဘူးလား ဗိုက္ဆာလို႔ေသေတာ့မယ္"လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ေအာက္က ညီငယ္ကေမးပါတယ္။အေျဖစကားေတာင္ေပး
ေသးခင္ အငယ္ဆံုး ညီမေလးကလဲ ေျပးလာျပီး"ကိုၾကီး ညီမေလးမွာလိုက္တဲ့ ခဲတံေလး၀ယ္လား"လို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔ေမးျပန္ေရာ ဒါနဲ႔ ညီမေလးကို ေပြ႔ခ်ီျပီး
"ဒီေန႔ေတာ့မပါေသးဘူးေနာက္ရက္ကိုၾကီး၀ယ္ေလးေပးမယ္ေနာ္" "ဟာ ကိုၾကီးေျပာလိုက္ရင္ဒီအတိုင္းၾကီးပဲ တခါမွလဲမပါလားဘူးမနက္ျဖန္ေက်ာင္းမွာ
ဘာနဲ႔စာေရးရမလဲ"လို႔ ျငီးျပီးကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွ ဆင္းသြားပါတယ္။အိမ္ထဲကို၀င္လိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ဆန္မရွိတဲ့အိုးကို ျခစ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အေမက
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာမၾကည့္ပဲ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ၾကည့္ျပီး လက္ဗလာနဲ႔ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာတစ္ခြန္းမွမေမးေတာ့ပဲ ဆန္အိုးကိုသာ အံၾကိဳတ္ျပီးျခစ္ေနတာ
ကြ်န္ေတာ္မၾကည့္ရက္ေတာ့ပဲ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းဘာတစ္ခုမွမရွိတဲ့ ဧည့္ခန္းေထာင့္ကမဲ့ျပံဳး ျပံဳးေနတဲ့ ေသာက္ေရအိုးစင္ကိုဖြင့္ျပီး ေရကိုသံုးခြက္ဆင့္
အားမနာတမ္းေသာက္ခ်လိုက္တယ္။ေတာ္ေသးတယ္ ေရေတာင္ အဘိုးမေသခင္ ေနာက္ေဘးမွာေရတြင္းေလးတူးခဲ့လို႔ ၀ယ္မေသာက္ရပဲ
အားမနာတမ္း၀၀ေသာက္ေနရတာ။၀ူး.....ဘ၀ကလဲေနာ္။
မနက္ျဖန္အတြက္ ဘယ္သြားျပီးအလုပ္ရွာရင္ေကာင္းလဲလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း သတိယျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကိုထုတျ္ပီးေရတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မနက္ျဖန္အသြားလမ္းစရိတ္ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ ပိုက္ဆံကိုၾကည့္ျပီး ငိုေတာင္ငိုခ်င္သြားတယ္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေနာ္ ။

ဟိုးေတြးဒီေတြးနဲ႔ ဗိုက္ထဲက သံစံုတီး၀ိုင္းရဲ့ လက္စြမ္းျပတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးအိပ္ေပ်ာ္

ဖို႔ၾကိဳးစားရင္း "၀ုန္း"ဆိုေသာအသံေၾကာင့္လန္႔သြားသည္ သိလိုက္ပါျပီ
"၀ုန္း"ဆိုေသာအသံမွာ တံခါးဖြင့္ေသာအသံမဟုတ္ပါ အိမ္တြင္ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ခိုးစရာမရွိေသာေၾကာင့္ဘယ္သူခိုးမွ လာမခိုးလို႔တံခါးဆိုတာမရွိလို႔ "၀ုန္း "ဆိုေသာအသံက ေကြ်းဖခင္မူးျပီးျပန္လာျပီး အရက္၏ကန္လိုက္ေသာဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ က်ိဳးလုနီးနီးၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေသာအသံသာျဖစ္ပါသည္ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပဲ အၾကီးဆံုးသားကြ်န္ေတာ့္အား"ဖိုးေမာင္အသံုးမက်တဲ့ေကာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနျပီ မိဘကိုကူညီရေကာင္းမွန္းမသိဘူးအလုပ္ထြက္ရွာတယ္ဆိုျပီဘယ္အေလလိုက္ေနမွန္းမသိဘူးခုထိအလုပ္ဆို
ဆိုတာမရဘူး အသံုးကိုမက်ဘူး ငါတစ္ေယာက္ထဲလုပ္ေနရတာလဲ သနားပါအံုးကြါ ငါေျပာရင္လဲအရက္မူးလို႔ေျပာတယ္လို႔ထင္အံုးမယ္ ငါအရက္ေသာက္ခ်င္လို႔ေသာက္တာမဟုတ္ဘူးကြ ပင္ပန္းလို႔ေသာက္တာမင္းသိလား"ဆိုျပီးသူဖြင့္ေနက်ဓါတ္ျပားေဟာင္းၾကီးဖြင့္ေနျပီး ခဏၾကာေတာ့အသံတိတ္သြားတယ္ အင္း မူးကလဲမူး ေမာကလဲေမာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီထင္ပါတယ္။အေဖအိပ္ေပ်ာ္သြားျပီးခဏၾကာေတာ့ အေမအိတ္တစ္လံုးဆြဲျပီ ဖိနပ္ေတာင္မပါပဲအိမ္ျပင္ထြက္သြားပါတယ္ ထံုးစံအတိုင္း ရပ္ကြက္ထဲလွည့္ျပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ သားသမီးေတြစားဖို႔ ဆန္းလိုက္ေခ်းမွာေပါ့။မေတြးေတာ့ပါဘူး အဆင္မေျပမႈ႔ေတြကမ်ားေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာေတာင္မေတြးခ်င္ေခါင္းကို အားရပါရကုတ္ျပီး အိပ္လိုက္တာ အိပ္မက္ထဲေတာ့
အဆင္ေျပသား လိုခ်င္တာအားလံုးရ ျဖစ္ခ်င္တာအားလံုးျဖစ္နဲ႔အိပ္မက္ေတာင္မႏိုးပဲဆက္မက္ေနခ်င္မိတယ္မနက္လင္းေတာ့ အိပ္ယာႏိုးေတာ့ မထခ်င္ေသးပဲအိပ္မက္ထဲကမွတ္မိသေလာက္အေၾကာင္းေလးေတြ စဥ္းစားျပီးျပံဳးေနတုန္း
"ဟဲ့ ဖိုးေမာင္မထေသးဘူးလား ဘယ္အခ်ိန္ရွိေနျပီလဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သူေဌးသားမ်ားမွတ္ေနလား ထထ မ်က္ႏွာသစ္အလုပ္ရွာဖို႔ျပင္ အိုးထဲမွာ ဆန္ျပဳတ္ေလးရွိတယ္ အငယ္ေတြစားဖို႔ခ်န္ျပီးစားသြား ဒီေန႔အလုပ္မရရင္ေတာ့ ငတ္ဖို႔သာျပင္ ဆန္လဲေခ်းရလြန္းလို႔ မေခ်းဖူးတဲ့အိမ္ဆိုလို႔ရပ္ကြက္အျပင္က သူေတာင္းစားတဲပဲက်န္ေတာ့တယ္ သိလား ထ ျမန္ျမန္ထ"လို႔ ဟစ္ေဟာ့သီခ်င္းလို မနားတမ္းေျပာသံၾကားရေတာ့ အိပ္မက္အေၾကာင္းခဏထားျပီး မ်က္ႏွာသစ္ ေရခ်ိဳး ဆန္ျပဳတ္ေလးမ၀တ၀ေသာက္ျပီး အ၀တ္စားလဲ(အ၀တ္စားလဲဆိုလို႔ အထင္မၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႔ ပုဆိုးႏွစ္ထည္ အက်ီၤႏွစ္ထည္ႏွင့္ ေဘာက္ဘီရွည္တစ္ထည္သာရွိပါသည္)

ျပီးေတာ့ အိမ္မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထြက္ခြါလာပါေတာ့သည္ ဘတ္ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာအလုပ္သြားရွာမယ္စဥ္းစားေန

တုန္း"ေဟ့ေကာင္ ဖိုးေမာင္ ဘယ္သြားမလို႔လဲ"ဆိုျပီး ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွ အသိကိုၾကီးတိုးကႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

"ထံုံးစံအတိုင္း အလုပ္ရွာေပါ့ဗ်ာ"လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့"အလုပ္ဆိုလို႔ ခုမွသတိယတယ္ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ  အင္တာနက္ဆိုင္သစ္တစ္ဆိုင္ဖြင့္တာ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးက ငါ့ကို အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့သူေခၚလာေပးလို႔ေျပာထားတယ္ မင္းလုပ္ခ်င္လား လုပ္ခ်င္ရင္အခုသြားေမးရေအာင္ တကယ္လို႔ အလုပ္ရရင္ေတာ့ငါ့ကို ဘီယာတိုက္ရမယ္ေနာ္"လို႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ခုန္သံျမန္သြားေစေပမဲ့"လုပ္ေတာ့လုပ္ခ်င္ပါတယ္ကိုၾကီးတိုးရာ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္က၁၀တန္းလဲမေအာင္ဘူး ကြန္ပ်ဴတာဆိုတာျမင္ဖူးျပီးမကိုင္ဖူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အင္တာနက္ဆိုင္ကအလုပ္ေပးပါ့မလားဗ်ာ"လို႔အားေလ်ာ့စြာေျပာေတာ့ "မင္းကလဲ စစ္မေရာက္ခင္ျမွားကုန္ေနျပန္ပါျပီ အလုပ္ကသြားမဗ်ဳးရေသးဘူး မျဖစ္ဘူးဆိုတာနဲ႔စေနျပီ အလုပ္ေပးတာမေပးတာက ဆိုင္ရွင္အလုပ္ အလုပ္သြားဗ်ဴရမွာကမင္းအလုပ္ ဗ်ဴလို႔မရေတာ့လဲ အရင္းေပါ့ကြာ ဘတ္ကားခကုန္တာမွတ္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားယံုပဲဟာ"လို႔ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္လက္ဆြဲေခၚသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ မထူးပါဘူး ရေတာ့လဲအျမတ္ေပါ့ဆိုျပီးလိုက္သြားပါတယ္။

         ၁၅မိနစ္ေလာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္လာလိုက္တာ "-----------"ဆိုင္းဘုတ္ေရွ့ေရာက္ေတာ့"ဒီဆိုင္ကြ ဆိုင္ရွင္ကအမ်ိဳးသမီး သေဘာေကာင္းပါတယ္သူလဲအလုပ္သမားမရေသးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းဒုကၡမ်ားေနတာ မင္းကလဲ ငယ္ငယ္ေခ်ာခ်ာေလးအ၀တ္အစားကသာစုတ္ျပတ္ေနလို႔ေကာင္းေကာင္း၀တ္စားလိုက္ရင္ရုပ္ရွင္ေတာင္ရိုက္
လို႔ရေသးတယ္လို"လို႔ကိုၾကီးတိုးကေျပာျပီးေရွ့ကေနဦးေဆာင္၀င္သြားပါတယ္ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္
အရာရာမျပည့္စံုေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရုပ္ရည္ကေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ျပည့္စံုပါသည္။ကိုၾကီးတိုးေနာက္မွ ကပ္လိုက္ရင္း ဆိုင္အေျခအေနကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
မဆိုးပါဘူး ကြန္ပ်ဴတာက၁၀လံုး ဆိုင္ေလးကလဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္ ေကာင္တာလို႔ထင္ရတဲ့ စာပြဲတလံုးမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေက်ာေပးထိုင္ေနပါတယ္ ကိုၾကီးတိုးက ကြ်န္ေတာ္လက္ဆြဲသြားျပီး ေကာင္တာနားေရာက္ေတာ့"မမ ဟိုေန႔ကမမရွာခိုင္းထားတဲ့ အလုပ္သမားရလို႔လာျပတာပါ"လို႔ ရိုရိုေသေသေျပာလိုက္ေတာ့ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ေလးကြ်န္ေတာ္

တို႔ဘက္လွည့္လာပါတယ္။ကိုၾကီးတိုးေခၚေတာ့ မမတဲ့ အသက္က ကြ်န္ေတာ္အေမထက္ ၂ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္မယ္ထင္ရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမွာလဲ မိတ္ကပ္အျပည့္ ႏႈတ္ခမ္းနီးရဲရဲနဲ႔ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က ခပ္တည္တည္နဲ႔
"နာမည္"စကားသံကလဲမာလိုက္တာ ကြ်န္ေတာ္ဘာေျဖရမယ္မသိ ေက်ာက္ရုပ္လိုရပ္ေနတုန္း
"ဖိုးေမာင္ပါမမ"လို႔ ကိုၾကီးတိုးက ၾကားမွ၀င္ေျဖေပးသည္။မင္းကိုေမးတာမဟုတ္ဘူး သူ႔ကိုေမးတာ သူေျဖပါေစ ဒါနဲ႔"ဖိုးေမာင္ပါ အန္တီ"လို႔ တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႔ျပန္ေျဖေတာ့ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာက တည္ရာမွ တင္းလာသလိုထင္ရပါတယ္ .။ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ေနတာေတာ့အမွန္ပါ အလုပ္ရွာေနတာၾကာျပီဆိုေပမဲ့ နဖူးေတြ႔ဒူေတြ႔ လက္ေတြ႔အလုပ္ဗ်ဴးဖူးတာ ပထမဆံုးအၾကိမ္မို႔ ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္ ေဘးနားမွ ကိုၾကီးတိုးက ကြ်န္ေတာ္ေျဖသံကိုၾကားေတာ့
ေျခေထာက္ကို သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔နင္းလိုက္သည္ ဘာမ်ားေျဖတာမွားလဲလို႔ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ပါးစပ္မွ အသံမထြက္ပဲ ပြစိပြစိလုပ္ျပေနတာၾကည့္ျပီး နားမလည္ပဲ ခဏေလးၾကာမွသူ႔ပါးစပ္အဓိပၸါယ္ေဖာ္ၾကည့္မွ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။"နာမည္အရင္းလား" "နာမည္အရင္းက ျဖိဳးေမာင္ပါမမ ရပ္ကြက္ထဲမွာျဖိဳးေမာင္ကို ေခၚပါမ်ားေတာ့ ဖိုးေမာင္ျဖစ္သြားတာပါမမ"လို႔အရဲစြန္႔ေျဖလိုက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာေတာ့ နဲနဲေလ်ာ့သြားတယ္"အသက္ကေကာ""၁၈ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ဗ်"လို႔ရိုရိုေသေသေလးေျပာလိုက္ေတာ့

"ေက်ာင္းေနေသးလား""ဟုတ္ကဲ့ မိဘကစီးပြားေရးအဆင္မေျပလို႔ ၁၀တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရပါတယ္"လို႔၀မ္းနည္စြာေျပာေတာ့"ျပီးေရာဒါကအေရးမၾကီးပါဘူး ဆုိင္ကိစၥကသင္ေပးရင္တတ္ပါတယ္ မခက္ပါဘူး လစာက---ေလာက္ရမယ္ ဆိုင္ကိုမနက္၁၀နာရီဖြင့္ရမယ္ ည၁၂နာရီပိတ္ရမယ္ တကယ္လို႔ ၁၂နာရီထိုးလို႔ လူရွိေသးရင္ လူျပန္သြားတဲ့အထိေစာင့္ျပီးမွဆိုင္ပိတ္ရမယ္ အဆင္ေျပမလား"လစာကမဆိုးပါဘူး ေလာေလာဆယ္အိမ္ကိုေတာ့ နဲနဲအေထာက္အကူျဖစ္မွာမို႔
"ဟုတ္ကဲ့အဆင္ေျပပါတယ္'"ဒါဆိုမင္းကို အစမ္းသံုးၾကည့္မယ္ ၾကိဳက္ရင္ဆက္သံုးမယ္ ဒီေန႔မင္းကို လုပ္ရမယ့္ဟာေတြသင္ေပးမယ္ ညေနာကမွျပန္ေပါ့ လစာကေတာ့ မနက္ျဖန္မွစတြက္မွာေနာ္"

လို႔ေျပာျပီးဆိုင္မွာလုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကိုသင္ေပးရင္ ညေနရနာရီေလာက္က်ေတာ့မနက္ျဖန္

ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းအပိုေပးျပီးျပန္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ကိုၾကီးတိုး ဆိုင္မွအတူတူျပန္လာျပီး ကိုၾကီးတိုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလစာထုတ္ရင္ဘီယာအ၀တိုက္မဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး အိမ္သို႔ သြတ္လက္ေေသာေျခအစံုႏွင့္ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

         ရပ္ကြက္ကုန္စံုဆိုင္ေရွ့ေရာက္ေတာ့ သတိယျပီး ဒီေန႔ဘတ္ကားခေလးနဲ႔ ဆန္ကိုရသေလာက္၀ယ္ျပီးအိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္ အလုပ္ကနီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္သြားလဲရတာမို႔ ကားခမကုန္ေတာ့မွာျဖစ္လို႔ ကားခေလးကိုဆန္၀ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။အိမ္ထဲကကိုလွမ္း၀င္လိုက္ေတာ့ ညီေလးနဲ႔ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က ကစားေနရင္းကြ်န္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အရင္ရက္ေတြကလိုေတာင္ ဘာပါလားလဲလို႔ေတာင္မေမးေတာ့ပဲ ကစားမပ်က္ဆက္ကစားေနၾကပါတယ္။

အေမကေတာ့ ျပဲေနတဲ့အေဖ့ပုဆိုးေလးကိုခ်ဴပ္ေနရင္းကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ
"ဖိုးေမာင္ဗိုက္ဆာေနျပီလား အိုးထဲမွာဆန္ျပဳတ္နဲနဲခ်န္ထားတယ္စားလိုက္ေလ" လို႔ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္
ဗိုက္ကေပ်ာ္ျပီးမဆာတာလားမသိစားခ်င္စိတ္မရွိပဲ အေမ့ေဘးကပ္ထိုင္ဆန္ထုပ္ေလးေရွ့ခ်ျပီး "အေမ ၀မ္းသာစရာပဲ ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ရျပီဗ်"လို႔ ၀မ္းသာအားရေျပာေတာ့ အေမက ေမာ့ၾကည့္ျပီး"တကယ္လားဖိုးေမာင္ ဘာအလုပ္ရတာလဲ အလုပ္က အေ၀းၾကီးလား သူေဌးကေကာ သေဘာေကာင္းမယ့္ပံုေပၚလား"စသည့္လားေပါင္းမ်ားစြာပါေသာ ေမးခြန္းကို မ်ည္ရည္၀ဲ၀ဲ
၀မ္းသာေသာအသံႏွင့္ေမးရွာသည္"တကယ့္ေပါ့ အေမရ အင္တာနက္ဆိုင္မွာပါ အလုပ္ကမေ၀းပါဘူး ကိုၾကီးတိုးတို႔ရပ္ကြက္ထဲတင္ လစာကေတာ့----ေလာက္ရမယ္ ဆိုင္ရွင္ကအမ်ိဳးသမီး အေမတို႔ေလာက္ရွိမယ္ သေဘာေကာင္းမယ့္ပံုပါပဲ စိတ္မပူပါနဲ႔ ေလာေလာဆယ္ လစာသိပ့္မမ်ားေပမဲ့ အိမ္စရိတ္ေလးနဲနဲေထာက္ႏိုင္ေတာ့ အေဖလဲ အသက္ရူေခ်ာင္တာေပါ့ ဒီမွာဆန္ေလး မနက္ျဖန္ဘတ္ကားစီးစရာမလိုေတာ့ ကားခေလးနဲ႔ဆန္၀ယ္လာတာ"လို႔ေျပာျပီး ဆန္ထုပ္ေလးေပးျပီး ထကာ တန္းေပၚမွာတင္ထားေသာ ေဘာင္းဘီရွည္ေလးကို ေသခ်ာေခါက္ျပီး အိပ္ယာေအာက္ထိုးထည့္ထားလိုက္တယ္ မနက္ျဖန္ဒီေဘာင္ဘီရွည္ေလး၀တ္သြားရမယ္မဟုတ္လား။
ဒီေန႔ည ထူးထူးျခားျခားအေဖလဲ ေစာေစာျပန္ေရာက္လာတယ္ အရက္လဲနဲနဲပဲေသာက္ထားတယ္ထင္တယ္(နဲနဲဆိုတာလဲ ေသာက္စရာပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႔လား တိုက္မယ့္သူ
မရွိလို႔လားေတာ့မသိ)ဒီလိုနဲ႔ ညစာထမင္း၀ိုင္းေလးကို ငပိရည္တို႔စရာနဲ႔ ျမိန္ရွက္စြာစားရင္ အလုပ္ရျပီ
ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အေဖက"ဒီအလုပ္ကို ေသခ်ာဂရုစိုက္ ကိုယ့္အလုပ္လိုသေဘာထားျပီးလုပ္ အလုပ္မရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္တယ္ အလုပ္ရွာရတာဘယ္ေလာက္ခက္တယ္ဆိုတာမင္းလဲသိေလာက္ျပီဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္သီးခံျပီးလုပ္ၾကားလား"လို႔ဆံုးမရွာတယ္။စားေသာက္ျပီး အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ ညီမေလးကသူ႔ကို
ကြန္ဘာဘူးလွလွေလး၀ယ္ေပးရမယ္ေနာ္လို႔ ပူဆာျပီးေဘးနားမွာ ေကြးေကြးလာအိပ္ေနတယ္။

        မေန႔ညက ေသာက ကင္းကင္းအိပ္ရလို႔လားမသိဘူး တခါတည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မနက္အေမႏိုးမွပဲထျဖစ္တယ္ အိပ္မက္ေတာင္မမက္ေတာ့ဘူး။ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳး အ၀တ္စားလဲျပီး ဆိုင္ေလးဆီသို႔တက္ၾကြတဲ့ေျခလွမ္းအစံုနဲ့ သြက္သြက္ေလးေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့တယ္။ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္ သန္႔ရွင္းေရလုပ္ သင္ထားတဲ့အတိုင္းစက္ေတြလိုက္ဖြင့္ အင္တာနက္ကစားသမားမ်ားမ်ားလာပါေစလို႔ ဘုရားမွာဆုေတာင္းျပီး ဆိုင္လာမဲ့လူေတြကိုေမွ်ာ္ေနပါသည္
လာပါျပီဗ်ာ ကေလးေတြ ဂိမ္းကစားဖို႔ သူတို႔ေလးေတြကို စက္ေတြဖြင့္ေပးျပီး လုပ္စရာရွိတာလုပ္ရင္း
ညေန၅နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ဆိုင္ရွင္မမေရာက္လာျပီး လိုအပ္တာေတြသင္ေပးမွာၾကားျပီး ၇နာရီေလာက္
က်ေတာ့ျပန္သြားေလသည္။ဒီလိုနဲ႔ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆိုင္ကိုလူနဲနဲသိလာျပီး ဆိုင္ေလးက စည္ကားစျပဳလာပါျပီ ေကာင္မေလးေတြကလဲ ကြ်န္ေတာ္က ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈ႕ေပ်ာ္နဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းေတာ့ ဆိုင္ကိုအျမဲလိုလိုလာေရာက္ အားေပးၾကပါသည္။ကိုၾကီးတိုးကေတာ့ အလုပ္ျပီးရင္ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္မွာၾကီးလိုလိုေနျဖစ္ပါတယ္။ဆိုင္ရွင္မမကလဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္လာမွ သူ႔ဆိုင္စီးပြါးေရးေကာင္းလာတယ္ဆိုျပီ လကုန္ေတာ့ လစာကိုပိုေပးသည့္အျပင္ အိမ္အတြက္ စားစရာေသာက္စရာမ်ားလဲထည့္ေပးလိုက္လို႔ ညီေလးညီမေလးတို႔အၾကိဳက္ေပါ့။

ေအာ္ ကံတရားအဆင္ေျပခ်င္ေတာ့လဲ ခဏေလးပါလားေနာ္။

                  ဘာလိုလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တာ ၆လေတာင္ရွိသြားခဲ့ျပီေနာ္ ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္သည့္ကာလအတြင္ အိမ္စရိတ္ေထာက္ႏိုင္သာမက ညီေလး ညီမေလးတို႔ေက်ာင္းစရိတ္ပါေထာက္ပံ့ႏိုင္ေသာအေနအထားသို႔ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။အခုဆို ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုၾကီးတို႔ရပ္ကြက္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြပါမက အြန္လႈိင္းမွာလဲသူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာရွိေနပါျပီ ကိုၾကီးတိုးဆိုရင္ အလုပ္အားတာနဲ႔ ဆိုင္လာျပီး ေကာင္မေလးေတြကိုေၾကာင္ရတာနဲ႔ အြန္လႈိင္းမွာေၾကာင္ရတာနဲ႔ နားကိုမနားရပါဘူး တခါတေလ ညဆိုင္ပိတ္ကူျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘီယာတိုက္ခိုင္း ဘီယာေသာက္ျပီး အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးတတ္ပါသည္။
ဒီလိုအဆင္ေျပသြားတာ သူ႔ေက်းဇူးနဲ႔ မကင္းဘူးဆိုေတာ့ တလတခါ ဘီယာမဟုတ္ေတာင္ အရက္ေတာ့
ၾကံဳရင္ၾကံဳသလိုတိုက္ပါတယ္။

           ဒီလိုနဲ႔ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္းေပ်ာ္ေနေတာ့ ဆိုင္ရွင္မမနဲ႔လဲ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနျပီး တခါတေလ အစားအေသာက္ ရံဖန္ရံခါ အ၀တ္အစားေတြကို လမ္းၾကံဳလို႔၀ယ္လာတာဆိုျပီး၀ယ္ေပးတဲ့အ၀တ္အစားေတြနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းယံုမက အားတိုင္းအြန္လႈိင္းတက္ေနေတာ့ က်ဴတဲ့ေနရာမွာေတာင္
ဆရာတစ္ပါးျဖစ္ေနပါျပီ။တေန႔အြန္လႈိင္းသံုးေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေကာင္မေလးအေကာင့္ကြ ေခ်ာလဲေခ်ာတယ္ u.s.aမွာေနတာ မင္းက်ဴၾကည့္ပါလားေျပာေတာ့ ေကာင္မေလးအေကာင့္ကိုေတာင္းျပီး ေကာင္မေလးအေကာင့္-------@gmail.comကို အက္ထားလိုက္တယ္ အက္ထားခ်င္းစစေတာ့ လက္မခံေသးပဲ ေနာက္ရက္က်ေတာ့
လက္ခံထားတာေတြ႔တာနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း ဟိုင္း ဘာညာ သာရကာေပါ့
အစပိုင္းေတာ့ ေကာင္မေလးက ေမးတာကိုျပန္မေျဖေသးပဲ သံုးရက္ေလာက္ၾကာမွ သူ႔နာမည္ ဖူးသစ္စ(နာမည္ရင္းဟုတ္မဟုတ္မသိပါ) ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသက္က၂၀ ကြ်န္ေတာ္ထက္ၾကီးသည္ အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာစသည့္အေၾကာင္းအရာနဲနဲကိုေျပာျပပါသည္ သူက အေမရိကားမွာေနတာဆိုေတာ့ မာနၾကီးတာလဲျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ဒီအေၾကာင္းကိုၾကီးတိုးကိုေျပာျပေတာ့"ဆက္က်ဴကြာ အဆင္ေျပသြားရင္ မင္းကိုေတာင္ အေမရိကားေခၚခ်င္ေခၚမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို အြန္လႈိင္းကအဆင္ေျပျပီး ႏိုင္ငံျခားထြက္ျပီး အဆင္ေျပေနတာအမ်ားၾကီးပဲ"လို႔ အားေပးတာလား ပို႔တာလားေတာ့မသိကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာသည္။

        ဒါနဲ႔ပဲကြ်န္ေတာ္လဲ အဟုတ္ၾကီးမွတ္ျပီး က်ဴဇယားကို ေကာင္းေကာင္းခင္းပါေတာ့သည္။တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူက"ယူ႔နာမည္အရင္းကေကာ ေက်ာင္းတက္တာလား အလုပ္လုပ္ေနျပီလား"လားလို႔ရုတ္တရက္ထေမးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဘာေျဖရမွန္းမသိတာနဲ႔"နာမည္က ျဖိဳးေမာင္ပါ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ေစာင့္ေနရင္း အိမ္ကဖြင့္ေပးထားတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အပ်င္းေျပလုပ္ကူေနပါတယ္"လို႔ လိမ္ညာျပီး လြယ္လြယ္ကူကူပဲေျဖလိုက္တယ္
ဟုတ္တယ္ေလ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္သမားဆို အထင္ေသးျပီးဆက္မခင္ေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။သစ္သစ္(ခင္သြားေတာ့ သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္ သစ္သစ္လို႔ေခၚပါသည္)နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ျပီး တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ "သစ္သစ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျဖိဳးေမာင္လို႔ေခၚရတာရွည္ပါတယ္ ေမာင္ လို႔တစ္လံုးထဲေခၚပါ့လား"လို႔ စသလိုနဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းလိုက္ေတာ့ သစ္သစ္မ်က္ႏွာေလး ရွက္ေသြးေတြျဖာသြားပါေတာ့တယ္ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ

ဟိုက္ ေသပါျပီ ကြန္နက္ရွင္ကလဲေကာင္းခန္းေရာက္မွက်သြားရတယ္လို႔ကြာ။


ဆက္ရန္>>>>

 အပိုင္း(၂)ကို ဆက္လက္အားေပးၾကပါေနာ္

စာဖတ္သူအားလံုးကို ေလးစားလ်က္
                    
                                             လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္