တစ္ေယာက္တည္းက်န္

လမင္းဟာ လရိပ္အျဖစ္နဲ႔

ပင္လယ္ရဲ့ ရင္ခြင္မွာ

အိပ္စက္ခြင့္ရေပမဲ့

ပင္လယ္ကေတာ့

လမင္းကို ေမာ္ၾကည့္ယံုမွတပါး

အထီက်န္စြာနဲ႔ေပါ့  ။

ပန္းကေလးရဲ့ ဘ၀ဟာ

လွပစြာနဲ႔ ဖူးပြင့္ခ်ိန္ပဲ

ပိတုန္းနဲ႔ လူေတြကသံုးျပီး

၀တ္ရည္ကုန္လို႔ ႏြမ္းေျခာက္သြားရင္ေတာ့

ေျမျပင္ေပၚမွာ

နင္းေခ်မဲ႔ ေျခးလွမ္းတစ္စံု

စိုးထိတ္စြာ

ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းေပါ့  ။

သစ္ပင္ငယ္ရဲ့ ရင္ခြင္ရိပ္မွာ

ေတးေခ်ာ့သိပ္ျပီး အိပ္ေစေပမဲ့လဲ

အေဖာ္ေတြ႔လို႔

ရုတ္တရက္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ

ထပ်ံသြားေတာ့

ေက်းငွက္ေလးရဲ့

ေျခခတ္ဒဏ္ေၾကာင့္

ကိုင္းေျခာက္ေလးလဲ က်ိဳးက်ရရွာ  ။

လိုရာခရီးနဲ႔

ေျခေတာ္ေတြ မနာက်င္ရေအာင္

အနင္းခံ ဘ၀နဲ႔

 လမ္းကေလးဟာလဲ

နင္းျပီးရင္ ေနာက္ျပန္မၾကည့္တတ္တဲ့ သူေတြၾကားထဲ

လမ္းရဲ့ ရင္ျပင္မွာ ဒဏ္ရာေတြ

ဗလပြ

ေနာက္ထပ္အနင္းခံဖို႔

ခံႏိုင္ရည္ေတြ စုစည္း

နာက်င္ျခင္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ေပါ့  ။

မခုန္ဖူးတဲ့ ရင္တစ္စံုကို

ႏွစ္ခ်ိဳ႔အခ်စ္၀ိုင္ ခ်ိဳခ်ိဳေလးတိုက္ျပီး

အခ်စ္ကလပ္မွာ

ၾကင္နာျခင္းေတြနဲ႔ ကခုန္ရင္း

ယစ္မူးခ်ိန္ က်ဆံုးလို႔

အသိတရားေတြ ႏိုးထ

ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔

ႏွလံုးသား တံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့

         အို႔

တံုးလံုးပက္လက္နဲ႔

ဘ၀စာပြဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းပါလား   ။

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္